Zbiór pięciu samodzielnych historii z czasów covida. I za każdym razem są to proste rzeczy, ludzkie i intymne. Chcemy zrobić coś dobrego i efekt jest odmienny od oczekiwań. Albo mieszkamy razem i zaczynamy tracić cierpliwość. Czasami z początku twórcy nas lekko denerwują, byśmy przypomnieli sobie tamtą frustrację - dzięki temu w późniejszej części możemy, przynajmniej teoretycznie, docenić spokojną narrację i kierunek, w jakim zmierza historia. Bohaterowie i widzowie otoczeni są powoli taką ludzką wyrozumiałością, wsparciem. Często mamy happy end, taki lub inny - mnie osobiście bardziej on przeszkadzał, ale rozumiem zamysł. Proste historie, które chcą dobrze.

Najbardziej polubiłem ostatni odcinek - wręcz ascetyczny obraz ludzi pracujących przy paleniu zwłok. Ogrom tego wszystkiego, zmęczenie, jak starają się chociaż w śladowy sposób zapewnić obecność osoby duchowej czy kogoś z rodziny, jak bardzo trzymają się na dystans od tego wszystkiego, jak bardzo ich to wszystko wysusza w środku. A gdy wracają do domu w nocy, to ich jeszcze policja chce pałować za złamanie godziny wieczornej, a sąsiedzi proszą ze strachu o wyprowadzkę. Mało tu dialogów, dużo sugestywnych obrazów - tylko ten dziwny happy end... Ot, specyfika kina.

Mimo wszystko dobrze wspominam.