Serial nie jest niczym szczególnym jeśli chodzi o samą historię, bohaterów etc. Nie ma tu nic zaskakującego i nowatorskiego.

Poza jedną kwestią, która po prostu robi różnicę jakości/klasy/ligi. Chodzi o formę... to jest świetnie zagrane, przepięknie nakręcone i co chwila widać jakąś inspirację z lat 80'. Również muzyczną.

Ten serial od strony formy jest po prostu doszlifowaną do perfekcji perełką. Dzięki temu ogląda się go po prostu świetnie. Całkowicie odrywa od rzeczywistości (przynajmniej mnie).

I tu mam takie skojarzenie z Avatarem pod tym względem. Też niby oklepana historyjka, trochę ckliwa... ale nakręcone z takim rozmachem i w takiej formie, że świat z Avatara po prostu żyje swoim życiem... ma się poczucie, że kiedy skończy się oglądać, to bohaterowie nadal będę sobie żyli w Hawkins czy na planecie Pandora.

Można też odczytywać ten serial na pewnym głębszym poziomie. Jako serial o lęku, irracjonalnym strachu, który może zamienić nasze życie w piekło. Psychologowie twierdzą, że wszyscy nosimy w sobie taki strach przed śmiercią, stratą, końcem... Horrory są zresztą sposobem na oswajanie tego lęku.

Tutaj oczywiście ten lęk symbolizuje świat upside down i potwory z niego pochodzące.

No ale jest też coś, co możemy przeciwstawić naszym lękom. To bliskość i relacje z ludźmi. Rodzina i przyjaciele.

I w Stranger Things właśnie przyjaźnie i relacje pozwalają stawić czoła złu. Niby proste i banalne. Ale bardzo krzepiące.