Czym jest pestka? „Każdy ma w sobie pestkę, jak owoc. Kiedy owoc gnije, przylatują ptaki, dziobią. Ale pestka zostaje. Bo pestką jest to w co nigdy nie przestajemy wierzyć. Co najgłębiej jest w nas.” Myślę, że w tych słowach zawarte jest credo filmu. Pestką Agaty była miłość, którą odnalazła dopiero jako kobieta dojrzała, na wyżynie swojej kariery zawodowej i to w zasadzie przez przypadek. Jej związek z Borysem rozpoczął się niepozornie, od niewinnego, koleżeńskiego spaceru dla towarzystwa. Agata nie miała bowiem z kim podzielić się swoimi emocjami po obronie doktoratu, a Borys był pierwszą napotkaną osobą, pierwszym lepszym do zwierzeń. I gdy siedzieli na ławce w parku, jedząc czereśnie jak piękni dwudziestoletni, obudziło się między nimi uczucie szczere i uzależniające. Świat zawirował, a oni na nowo odkryli swoją młodość.

Filmów o poszukiwaniu prawdziwej miłości było wiele i różnego sortu: od banalnych komedii romantycznych po ambitne i trudne w odbiorze filmy psychologiczne i autorskie. Co w takim razie odróżnia „Pestkę” od pozostałych filmów? Moim zdaniem jest to szczerość wypowiedzi.

W „Pestce” miłość jest wyznaniem wiary, a świadectwo temu dają ludzie dojrzali, doświadczeni, którzy młodzieńczy etap, spod znaku: „wydaje mi się”, mają już daleko za sobą. Dla Agaty nigdy wcześniej mężczyzna nie znaczył całego życia, a miała ich bardzo wielu. Wielu znaczy, że nawet nie warto o nich mówić. Z kolei w małżeństwie Borysa z Teresą miłość straciła koloryt i oblekła się w szarość rutyny, obowiązków domowych. Mieniła się wyłącznie w barwach odpowiedzialności za dzieci i troski o partnera.

To co połączyło Agatę i Borysa było odkryciem dla nich dwojga, skarbem odnalezionym po latach. Połączyła ich chemia organiczna - dwa istnienia, które nagle odkryły, że nie mogą żyć bez siebie. Stosując dość wytarte w dzisiejszych czasach określenie – Agatę i Borysa połączyła komunia dusz. Dlatego gdy na ekranie padają z ust intymne wyznania w stylu: zadzwonić by usłyszeć głos, policzyć dni do spotkania, spotkać się na 5 minut po kryjomu, cały weekend dla nas – nie musimy nawet wychodzić z domu, trudno rozpatrywać je jako przelotny flirt czy kaprys chwili.

Miłość w „Pestce” to bardzo głębokie, orzeźwiające uczucie, które łączy dwa różnoimienne bieguny: Borys – cichy, opiekuńczy, ustatkowany, religijny, przyjmujący z pokorą boży los. Agata – roześmiania, ambitna, spełniona zawodowo, ateistka. I tych przeciwnościach rozłożona została siła wzajemnego przyciągania. W „Pestce” wiek nie wytraca żywiołowości miłości. Oboje są po 40-tce, a cieszą się sobą jak nastolatkowie.

Ale reżyserka w swoim debiucie filmowym nie ograniczyła się jedynie do jasnych stron miłości. W całej tej euforii spóźnionych przechodniów, zabłąkanych dusz, które kiedyś minęły się, ale po latach odnalazły siebie wzajem, pojawia się zasadniczy problem. Chodzi o stracone chwile, których nie da się odzyskać, o rzeczy, których nie da się już cofnąć. Borys ma już dzieci, zbudował z Teresą rodzinę. Rozwód oznaczałby bezpowrotne zniszczenie tej stabilizacji. Agata nie chciała aby Borys z jej powodu skrzywdził rodzinę. Dlatego uświadomiła sobie, że skoro nie może mieć Borysa, to chciałaby mieć chociaż jego dziecko – owoc zrodzony z pestki, jej pestki.

Myślę, że to jest właśnie ta szczerość jaka emanuje z „Pestki” - wyrażona słowem i poparta doskonałą grą aktorską.

Film Krystyny Jandy oceniam wysoko, a w swojej ocenie patrzę przez pryzmat tego co wniósł ten film do polskiej kinematografii i jakiej jakości jest to treść. Bynajmniej nie kieruję się własnymi upodobaniami estetycznymi.