Tym razem Wajda wziął na warsztat prozę Tadeusza Borowskiego.
Film opowiada historię byłych więźniów obozu koncentracyjnego, którzy tym razem trafiają do obozu dla wysiedleńców w Niemczech. Jest wśród nich młody poeta, Tadeusz, outsider wśród outsiderów, człowiek wrażliwy, ale też nieprzystosowany do nowej rzeczywistości, a także do wolności. Co prawda brzydzi się tą obozową rzeczywistością, ale jednocześnie jest niezdolny, by od niej uciec.
Tematyka brzmi dziwnie znajomo, bo też w polskiej kinematografii lat 50., 60. i 70. dominuje temat "jaka to wojna była zła, okrutna i brzydka, jaki niekorzystny i traumatyczny wpływ wywarła na ludzką psychikę". A więc w zasadzie dzieło Wajdy do tego tematu nic nowego nie mówi, ale mimo to dobry i przede wszystkim ciekawy film, choć przed seansem miałem co do tego spore wątpliwości.
Głównym bohaterem jest Tadeusz i to na nim opiera się siła filmu. Buntowniczy outsider, zagubiony w rzeczywistości (przypominał mi się co chwila Leszczyc) - takie rzeczy zawsze mi odpowiadały.
Rewelacyjna sekwencja początkowa z muzyką Vivaldiego, a także gra aktorska Olbrychskiego, młodej Celińskiej i Janczara, to powody dla których warto "Krajobraz po bitwie" obejrzeć.